W obronie Puszczy Białowieskiej wypowiadało się wiele wybitnych postaci, wśród nich nie brakło nagrodzonego Literacką Nagrodą Nobla Czesława Miłosza, jak i światowej sławy reportażysty Ryszarda Kapuścińskiego. Wielką obrończynią była Simona Kossak, która związała z Puszczą Białowieską swoje życie. Głosy znanych Polek i Polaków, którzy występują przeciwko zbytniej ingerencji człowieka w ostatniej na Niżu Europejskim puszczy nie milkną.
Puszcza Białowieska jest osobliwością na miarę światową. Są dwie takie osobliwości: jedna to są rezerwaty sekwoi w północnej Kalifornii, druga – Puszcza Białowieska. Powinniśmy chronić tę Puszczę jako nasz posag we Wspólnocie Europejskiej, powinniśmy zrobić wszystko, żeby nie dopuścić do wycinania starych drzew. To jest moje głębokie przekonanie, łącze się w tym z wieloma ludźmi, którym zależy na ochronie przyrody.
Film "Nie wolno wycinać starych drzew"
Puszcza Białowieska umiera. Wśród drzew przemyka okryta mgłą postać dzierżąca kosę, lecz u jej stóp nie czai się ryś skośnooki, nie wyciągają ramion pokrzywione kolosy lip i wiekowe dęby.
Nad konającą z troską pochyla się konsylium leśników i uczonych. Znają chorobę; na imię jej „las”. Gorzka to wiedza, że śmiertelnym zagrożeniem dla puszczy jest chluba człowieka – las zagospodarowany.
Im więcej wysiłku wkładają w swą pracę leśnicy, tym szybciej puszcza umiera. Bezwzględny las – zadbany, czysty, produkujący drewno i użytki uboczne – nienawidzi puszczy, pożera więc miejsce po miejscu dziką i wolną przyrodę. Z każdym zgrzytem piły usuwającej nieprzydatnej dla lasu drzewo, z każdym konarem spalonym, by nie zakłócał porządku w lesie, z każdym rzędem równo posadzonych sosenek, z każdym wypielęgnowanym młodnikiem – puszcza słabnie. Jej dusza wygnana z próchniejącego pnia płacze w ostatnich ostojach(...)
Ciężko okaleczona, ograbiona z drzew i ze zwierząt, ale we współczesnej Europie jedyna przypominająca jeszcze prapuszczę, która sześć tysięcy lat temu otulała Niż Europejski od Karpat po Bałtyk.
Na oczach naszego pokolenia rozgrywa się ostatni akt jej dziejów.
Simona Kossak "Saga Puszczy Białowieskiej"
Białowieża
Dyskusja na temat dalszych losów Puszczy Białowieskiej. Ścierają się dwa obozy, więcej - dwie kultury, dwie mentalności. Jeden obóz to pogrobowcy zbieracko-myśliwskiej epoki rozwoju społeczeństw: traktują przyrodę jako służebnicę człowieka. Jeżeli jest las - trzeba go wyciąć, jeżeli jest zwierzę - trzeba je zabić. Kiedy plemię wykarczuje las i wybije zwierzynę - wędruje dalej, aż natrafi na nowe łupy. To mentalność ludzi, dla których ziemia nie ma granic, a jej bogactwa nie mają dna i końca.
Drugi obóz to ludzie, dla których natura nie jest po prostu najzwyczajniejszą zdobyczą, ale czymś zupełnie innym - jest naszym współtowarzyszem i pobratymcem, którego obecność to warunek istnienia. Jeżeli jest las, to musi rosnąć, jeżeli jest zwierzę - musi żyć. Człowiek nie jest sam, jest częścią natury; zabijając naturę - unicestwia siebie. Oto sedno sporu o puszczę, której potężne szczątki ciągle jeszcze stoją.
Jeszcze Białowieża
Jeżeli wycięliście stary las, a na jego miejsce posadziliście nowy, to nie znaczy, że zachowaliście w naturze równowagę albo że równowaga ta zostanie przywrócona, kiedy młody las urośnie. Starego lasu nie przywrócicie nigdy. Tego sędziwego drzewostanu z jego gęstwą, cieniem i zapachem, z jego wewnętrznymi splotami, powiązaniami, zależnościami nie da się odtworzyć, skopiować, powtórzyć. Wraz z wycięciem lasu jakaś część świata ginie na zawsze.
Ryszard Kapuściński, "Lapidaria"
Te drzewa w Puszczy Białowieskiej to nasze dziedzictwo i nasze bogactwo... Nic łatwiejszego jak zniszczyć!!! Zniszczyć Puszczę, zniszczyć Autorytety... Nieodpowiedzialni ludzie doszli do głosu. Boże chroń nas przed głupotą i nieodpowiedzialnością. Sam smutek... Jak drzewa mogą się bronić?
Puszcza to my i miara naszego człowieczeństwa. Jesteśmy wpisani w obieg natury i wszelkie próby zachwiania tej równowagi skończą się tragicznie: zarówno da nas, jak i dla przyrody. Zostawcie Puszczę, bo Puszcza Was nigdy nie zostawiła!
W pędzie cywilizacyjnym, zachłyśnięci nowymi technologiami, nie mamy czasu zauważyć, że ktoś podcina drzewo, na którym siedzimy. Łatwo myśleć, że to dzieje się daleko, że nas nie dotyczy bezpośrednio. Polska jest wyjątkowo pięknym krajem z różnorodną przyrodą, z miejscami zachwycającymi swoją dzikością i środowiskiem, na tyle bujnym i czystym, że mogą się w nim rozwijać i mnożyć niespotykane już nigdzie indziej gatunki fauny i flory. Jedynie idealna równowaga natury i kultury jest w stanie być dobrym, zdrowym miejscem życia i rozwoju człowieka.
Nie zamykajmy oczu na bezmyślne niszczenie przyrody, bo niedługo będziemy ją oglądać już tylko na najnowszych laptopach, a i to w maskach tlenowych. Takie miejsca jak Puszcza Białowieska powinny być szczególnie chronione jako jeden z ostatnich zachowanych w tak dobrym stanie pomników wielowiekowej przyrody. To jest jedna z najlepszych rzeczy, jakie możemy przekazać naszym dzieciom - kontakt z żywą przyrodą, wrażliwość na piękno i szacunek do życia.
Uważam, że obowiązkiem każdego Polaka jest bardzo wyraźne opowiedzenie się za ochroną Puszczy Białowieskiej, za stałym zakazem wycinania starych drzew. Myślę, że w czasach kiedy tak wiele zielonych miejsc na świecie jest zagrożonych, kiedy giną tzw. płuca ziemi, niezwykle cenna jest taka postawa, pokazująca, że jesteśmy temu przeciwni, że chcemy chronić takie miejsca.
Film "Nie wolno wycinać starych drzew"
Bronię Puszczy, bo wierzę w mądrość natury. Wierzę w to, że człowiek, niestety, popełnia wiele błędów w tym, jak traktuje Ziemię. I przede wszystkim jestem absolutnie za maksymalnym ograniczaniem wycinki drzew wszędzie, w całym kraju (...) Jestem fanem drzew, po prostu.
Co powiemy kiedyś naszym dzieciom? Co ja powiem swoim dzieciom, jeśli one nie będą mogły - tak jak ja - chodzić po tej niesamowitej, dzikiej i nieskażonej niczym Puszczy Białowieskiej?
Mamy ogromne szczęście, że to właśnie na terenie Polski znajdują się ostatnie fragmenty pierwotnego lasu, który kiedyś pokrywał całą Europę. Jestem ogromnie zdziwiona, że jako naród, który ma takie solidne podejście do dziedzictwa narodowego, wiedząc że mamy coś absolutnie wyjątkowego, nie broni tego rękami i nogami.
Dla mnie Puszcza Białowieska jest świątynią prastarej przyrody. Nic chyba w Polsce nie zrobiło na mnie takiego wrażenia jak drzewa giganty - wielkości wieżowców, które w Puszczy się ostały. Uważam, że najcenniejszymi polskimi skarbami i bezcennym dziedzictwem całej Europy jest nieuregulowana rzeka Wisła i Puszcza Białowieska.
Puszcza Białowieska jest ostatnim takim nizinnym naturalnym lasem w Europie i na świecie - udało się jej przetrwać, gdyż od wieków była niezwykle bogata w zwierzęta i tak wspaniała, że miał przywilej polować w niej tylko król, później car i dzięki temu nie została wycięta i zamieniona na tereny uprawne czy las przemysłowy. Na terenie Puszczy Białowieskiej powstał pierwszy polski park narodowy.
Puszcza Białowieska jest cenniejsza niż zabytki klasy zerowej. Powinniśmy rozszerzać tereny parku narodowego na jej cały obszar, gdzie przyroda będzie istnieć bez ingerencji człowieka. To jest bezcenne miejsce dla świata, w którym człowiek praktycznie całkowicie zapanował nad przyrodą, używając jej i eksploatując ją bez opamiętania. Niech w Puszczy Białowieskiej panami będą Żubry, Wilki, Dęby i tysiące zwierząt i roślin, pewnie jeszcze nie całkiem nam znane.
